درباره من
مقدمه موهایت
همان لطفی را دارد
که شاه بیت ابروانت
و من بیچاره این وسط مانده ام
که با این سواد بخور و نمیر
چگونه برای عالمی
بنویسم و بسرایم
که
تو زیبایی
.
.
.
.
.
گاهی هوس می کنم بنشینم صدای مضراب شهنازگوش کنم گاهی هم آوای شجریان را می طلبم بلکه مسکنی باشد بر گذر عمر
.
.
گاهی غزلیات سعدی را نگاه می کنم و ذوق می کنم گاهی هم غمنامه های شهریار را می خوانم
کاشکیِ بزرگِ زندگیم ِ زندگی کردن در سالهای ۱۳۰۰ بود
.
.
اما حالا سیر نمی شوم اگر هر روز زمستان باشد تا کلاه سفیدم را تا زیر ابروانم پایین بکشم و یقه کاپشنم را بالا بدهم و دستکشهای سیاهم را به دستم کنم آنقدر توی تهران قدم بزنم تا پاهایم کرخت شوند.
ادامه...
دیازپام
هی قرص آرام بخش می خورم
بلکه آرام شوم
اما نمی شود
هی قرص خواب می خورم
شاید بشود خوابید
اما نمی شود
قرص دیازپام و کلورونازپام
هم فایده ندارد
تازه فهمیدم که
شب یلدا ست
و
من
قرص ماه صورت تورا
می خواهم
لباس خاکی
یک عکس سیاه و سفید توی آلبوم
یک ارتشی با یک سیبیل کلفت که هر بیننده ای چه دلش می خواست چه دلش نمیخواست لااقل چند دقیقه به آن نگاه می کرد . لباس خاکی با دو ستاره روی شانه هایش و قدی که به راحتی بالای دو متر بود - پوتین های کاملا براق به قدری براق که همیشه برایم سوال بود مگر این آدم توی همین کوچه و ها و پادگانهای این شهر و کنار همین مردم زندگی نمیکند پس این همه برق پوتین از کجا . همیشه ساعت به دستش بود از همین ساعتهای عقربه ای قدیمی که فقط ساعت را نشان میدهند نه کرنومتری نه هیچ چیز اضافه دیگر با یک دسته نقره ای رنگ ساده . به نظر من ابهت باید توی چشمهای آدم باشد وگرنه با زور لباس و ظآدمهای دور و برت که با جذبه نمی شوی .
هیچ وقت ندیدم با خودش اسلحه حمل کند نه اینکه اجازه نداشت نه توی مردم ادا در نمی آورد . گفتم که توی همین مردم زندگی می کرد .
حتما مادرش قد و بالا و سبیلهایش را با دنیا عوض نمیکرده .
یک عکس سیاه و سفید فقط
انتظار
دخترک کبریت فروش قدیم ها
الان
سر چهارراهها
گل می فروشد
و فال می گیرد
اسفند دود می کند
منتظر هیچ کسی هم نیست
به خدا
تهران
من از روز و شب اینجا نبودن هات دلگیرم
من از تهران و از تجریش و از بازار هم سیرم
تمام خستگی ها ته نشین در جسم سنگینم
و من ...
قاتل بی رحم ، هسه کارلسون
تیاتر قاتل بی رحم ، هسه کارلسون نوشته هنینگ مانکل است و کار ترجمه و کارگردانی را آقای مسعود رایگان به عهده گرفته .
یک تیاتر داستانی با نیم نگاهی نه چندان عمیق به بحث روانشناسی و در واقع ذکر خاطرات تلخ کودکی - هسه - است . یک داستان ساده اما یک نمایش جذاب .
جذاب از نظر نورپردازی و نوع بیان و حتی دکوری که دایم چشم بیننده را به هر طرف صحنه می کشاند . استفاده از موسیقی و افکتهای صدایی هم در شادابی کار تاثیری دوچندان دارد .
نمایش پیچیدگی خاصی که سبب برانگیختن حس کنجکاوی بیننده شود را ندارد ولی ساختار اجرایی محکم و با فکر طراحی شده و همین باعث می شود که تا پایان اثر بیننده در جای خود باقی بماند و راضی از سالن نمایش خارج شود .
دلخوشی من
من
جز بهانه ات
و جز گیس دانه دانه ات
و بعد از تمام کوچه های شهر
جز راه خانه ات
دلم را خوش کنم به چه؟