درباره من
مقدمه موهایت
همان لطفی را دارد
که شاه بیت ابروانت
و من بیچاره این وسط مانده ام
که با این سواد بخور و نمیر
چگونه برای عالمی
بنویسم و بسرایم
که
تو زیبایی
.
.
.
.
.
گاهی هوس می کنم بنشینم صدای مضراب شهنازگوش کنم گاهی هم آوای شجریان را می طلبم بلکه مسکنی باشد بر گذر عمر
.
.
گاهی غزلیات سعدی را نگاه می کنم و ذوق می کنم گاهی هم غمنامه های شهریار را می خوانم
کاشکیِ بزرگِ زندگیم ِ زندگی کردن در سالهای ۱۳۰۰ بود
.
.
اما حالا سیر نمی شوم اگر هر روز زمستان باشد تا کلاه سفیدم را تا زیر ابروانم پایین بکشم و یقه کاپشنم را بالا بدهم و دستکشهای سیاهم را به دستم کنم آنقدر توی تهران قدم بزنم تا پاهایم کرخت شوند.
ادامه...
تصدق سرت
آخر تصدق چشمهایت
قامت کوتاه ما کجا و
بلندای بالای شما
ما که باشیم که بخواهیم
دلبری های تو را
به کاغذ بیاوریم
اگر جسارت می کنیم و
دو خط سیاهه
تقدیم قدمهاتان می کنیم
من باب
خالی نبودن عریضه است
کلاف
صدای نرم شعرم اضطرابش را نمی کاهد
نوازشهای من دیگر عذابش را نمی کاهد
کلافی دور او ...
ادامه مطلب ...ذهنی که می پرد
کلیسا ـ تئاتر شهر ـ جامپینگ ـ
قبرستان ـ امامزاده بین راه ـ درخت خرما ـ شتر ـ موزه ـ‌باشگاه ـ
لانه مورچه هایی که پسرک با یک تکه چوب باریک آنرا به هم می ریزد ـ‌منزل استاد ـ زیر دوش ـ روی شنها دراز می کشد
پشت وانت
ترمینال یا شاید ایستگاه راه آهن
یکی از بچه ها یک عادت خاص دارد یک چیزی شبیه تیک عصبی اما تیک نیست اختیاری انجام می دهد
معمولا دور هم جمع که می شوند بساط بازیشان هم به راه می شود . یک بطری را می چرخانند ...
مهربان من
من هنوز در راهم
آمده ام
اما...
تنها می شود خیلی جاها رفت
اما همه جا راهت نمی دهند
دستم را که برایت پیش می آورم
پس نزن
مهربان باش
آنقدرها هم قوی نیستم
که با تنهاییم کنار بیایم
هیچ کس
با تنهایش
کنار نمی آید
-----
در دست اصلاحبخت آزمایی
شانسی امشبم را
برایت باز می کنم
تا تمام کودکی هایم
که کنار هم نبودیم را
با تو باشم
اگر پوچ بود
بعدی را
تو باز کن
هر چه باشد
دست تو پوچ نمی آید