درباره من
مقدمه موهایت
همان لطفی را دارد
که شاه بیت ابروانت
و من بیچاره این وسط مانده ام
که با این سواد بخور و نمیر
چگونه برای عالمی
بنویسم و بسرایم
که
تو زیبایی
.
.
.
.
.
گاهی هوس می کنم بنشینم صدای مضراب شهنازگوش کنم گاهی هم آوای شجریان را می طلبم بلکه مسکنی باشد بر گذر عمر
.
.
گاهی غزلیات سعدی را نگاه می کنم و ذوق می کنم گاهی هم غمنامه های شهریار را می خوانم
کاشکیِ بزرگِ زندگیم ِ زندگی کردن در سالهای ۱۳۰۰ بود
.
.
اما حالا سیر نمی شوم اگر هر روز زمستان باشد تا کلاه سفیدم را تا زیر ابروانم پایین بکشم و یقه کاپشنم را بالا بدهم و دستکشهای سیاهم را به دستم کنم آنقدر توی تهران قدم بزنم تا پاهایم کرخت شوند.
ادامه...
خاطره ای وحشی
عصیان را دوست دارم
تنها ارث اصیل پدری است که به همه ما رسیده
یکجورهایی تجدید خاطرات گذشته است
خاطره آزادی و رهایی
بی بی
مادربزرگ
هرشب
به اندازه چند چای قندپهلو
فرصت داشتم
دیگر برنگرد
همانجا باش
لااقل آنجا ماه و ستاره ها هستند
اینجا حتی خورشید هم گم است
غزل در غزل
غزل تلخ است و ابیاتم غزلهای غزل آلود
خاطره بازی خیالی
چاره آخر چیست جز همصحبت یادت شدن
شعر من
پریشانی گیسویت الفبای چمنزار است
میدانی چرا من هم چوموی تو پریشانم
تو یک دریای خفته در دل دریاییم هستی
که از موج خیال تو هوایم می شود ابری
تو آن معشوقه مدفون به دیوانهای اعصاری
تویی مفهوم عمق شب
که مه مصلوب خشم توست
تو نازت
چون
غریو تند تندرهاست
به هر چیزی که برگویم شباهت داری ای زنگی
قلم را میگذارم
دفترم را میکنم بسته
تو بر من چون یکی شعری
که بر کاغذ نمی آیی
مشتلق
بهارم شاد کن ای بهارت شاد ، معشوقه
خوشبختی
دیگر دارم فکری میشوم
که نکند
کوچه و خیابانها و تاکسی ها و کفشها و روسری هایت
از من
خوشبخت ترند
چرا
من باید
به یک روسری هم
حسودی کنم