درباره من
مقدمه موهایت
همان لطفی را دارد
که شاه بیت ابروانت
و من بیچاره این وسط مانده ام
که با این سواد بخور و نمیر
چگونه برای عالمی
بنویسم و بسرایم
که
تو زیبایی
.
.
.
.
.
گاهی هوس می کنم بنشینم صدای مضراب شهنازگوش کنم گاهی هم آوای شجریان را می طلبم بلکه مسکنی باشد بر گذر عمر
.
.
گاهی غزلیات سعدی را نگاه می کنم و ذوق می کنم گاهی هم غمنامه های شهریار را می خوانم
کاشکیِ بزرگِ زندگیم ِ زندگی کردن در سالهای ۱۳۰۰ بود
.
.
اما حالا سیر نمی شوم اگر هر روز زمستان باشد تا کلاه سفیدم را تا زیر ابروانم پایین بکشم و یقه کاپشنم را بالا بدهم و دستکشهای سیاهم را به دستم کنم آنقدر توی تهران قدم بزنم تا پاهایم کرخت شوند.
ادامه...
عاشق هول
من که از مقابل خانه یتان میگذرم
هنوز که هنوز است
دلم می آید و میرود
خوشم می آید که عشق تو
هنوز دلم را هول میکند بخدا
دور دنیا
نمیشود هرگز
ماجرایی برای من بنویسی
که سراسر دنیا را
با تو بگردم
از کوچه پس کوچه های خاکی آسیا
تا اتوبانهای مدرن اروپا
و کمی هم آفتاب افریقا
و
و
و برگردیم همینجا
بعد یک عمر خاطراتش را
با هم بخوانیم و کیف کنیم
میشود برایم ماجرایی بنویسی
در این حال و هوا
شانه های من
شانه هایت را کجا تکیه خواهی داد
اگر من
کنارت نباشم
من نه کوهم
نه آسمان
آدمی هستم عاشق تو
مردانه
روزی تمام دلتنگیهایم را
برایت خواهم گفت
فعلن نمی شود
تو نهال نو پای زندگی منی
شنیدن این همه دلتنگی
پژمرده ات میکند
میگذارم کهنسال درختی شوی
و وقتی برایت گفتم
خواهی دید این همه سال
چه مردانه
غم روزگار را در خودم ریختم
واگن
از همین قطار که من سوارم
تا خانه شما
هزار ساعت راه است
زیاد نیست
ولی
کم هم نیست
دلمان فعلا خوش همین
تلق تلقهای دلنواز ریل و واگنهاست
تا به تو برسم
اخراج
اگر که باغ دلمان بخشکد
بهتر است
تا اینکه
میوه ای بدهد
که به جرم داشتن و خوردنش
از بهشت بیرونمان کنند