تغییر یا تکامل

اصولا بعد از مدتی کتاب خواندن یا فیلم دیدن یا هر کار هنری یا آثار تجسمی بالاخره آدم یک مسیر مشخصی را برای خودش پیدا میکند . انگار که حرفه ای شده باشی .یا لااقل در خواندن یا دیدن یا شنیدن حرفه ای شده باشی . به نظر من خود همین خواننده کتاب شدن یا شنیدن موسیقی و دیدن فیلم هم هنر می خواهد و باید به تبحری رسید که بعد از خواندن یا گوش دادن یا هر فعالیتی هم لذت برد و هم یک قدم به جلوتر گام برداشت .

با توجه به همین دلایل فکر میکنم در موضوع خواندن ، کلا ادبیات داستانی و شعری ایران را بیشتر از بقیه نقاط دنیا دوست دارم . نه اینکه آثار فرنگی ها را نخوانم یا از بقیه آثار متنفر باشم یا زاویه دید خودبرتر بینی داشته باشم ولی فضاهایی که در ادبیات  ایرانی برایم ترسیم می شود و رنگ بویی که از نوشته های ایرانی به مشام من می رسد برایم خوشایندتر است . 

فکر میکنم اولین باری که - منت خدای - را خواندم ، هفت هشت سالم بود و نه از سر اجبار که با لذت پای مکتبم پدر  می نشستم و میخواندم ولی هنوزبعد از گذر سالها شیرین تر و لذیذتر از نوشته های سعدی به مذاقم ننشسته . قد و اندازه خودم و کم و بیش کتاب خوانده ام ، لذت هم برده ام ولی سعدی برایم حکایتی دیگر است . هنوز ضرب آهنگ دیپاچه اش به کودکی برم میگرداند .

حتی فیلمهای ایرانی با تمام کمبود امکانات در مقابل سینمای شرق و غرب برایم جذاب تر است ، البته واضح است که منظورم سینمای مولف و راوی داستان تالیف شده است  . همچنین نمایش ها و نمایشنامه های ایرانی برایم همین حکم را دارند .

به نظر من اصلا حرکت جذاب و زیبایی نیست که کسی که اهل سفر و مسافرت است قبل از دیدن کامل سرزمین مادریش دور دنیارا خام و نپخته بچرخد . زیبایی کار آنجاست که جاهای شاخص دنیا را بگردی و ببینی که از آثار هنری دنیا جا نمانی و بیایی و تمام سرزمین مادریت را زیر پا بگذاری تا ببینی که کلیسای جامع  سانتا ماریای فلورانس ایتالیا و تاج محل را با الگوبرداری از گنبد سلطانیه خودمان ساخته اند .

منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت هر نفسی که فرو می رود ممد حیات است و چون بر می آید مفرح ذات . . .