درباره من
مقدمه موهایت
همان لطفی را دارد
که شاه بیت ابروانت
و من بیچاره این وسط مانده ام
که با این سواد بخور و نمیر
چگونه برای عالمی
بنویسم و بسرایم
که
تو زیبایی
.
.
.
.
.
گاهی هوس می کنم بنشینم صدای مضراب شهنازگوش کنم گاهی هم آوای شجریان را می طلبم بلکه مسکنی باشد بر گذر عمر
.
.
گاهی غزلیات سعدی را نگاه می کنم و ذوق می کنم گاهی هم غمنامه های شهریار را می خوانم
کاشکیِ بزرگِ زندگیم ِ زندگی کردن در سالهای ۱۳۰۰ بود
.
.
اما حالا سیر نمی شوم اگر هر روز زمستان باشد تا کلاه سفیدم را تا زیر ابروانم پایین بکشم و یقه کاپشنم را بالا بدهم و دستکشهای سیاهم را به دستم کنم آنقدر توی تهران قدم بزنم تا پاهایم کرخت شوند.
ادامه...
فیلم کابیریا
تصمیم داشتم در اینجا به معرفی بعضی از فیلمها یا تیاترها یا کتابهایی که دیده و خوانده ام بپردازم .
نمیدانم چه شد که سرآغاز قرعه به نام فیلم (( کابیریا)) افتاد .
خب طبیعتا با این حجم فیلمهای نو پر رنگ و لعاب ومجهز به انواع صدابرداری و صداگذاریها که توسط شرق و غرب دنیا به بازار ارایه می شه دیدن همچین فیلمی که در سال 1914 ساخته شده شاید هم عجیب و هم خالی از لطف نباشه – هر چند که به ذایقه هر کسی خوش آیند نیست و چه بسا به دلیل صامت و سیاه و سفید بودن از حوصله بیننده خارج باشه .
کارگردان فیلم آقای – جیوانی پاسترونه – اهل ایتالیاست و خود فیلم هم ساخت کشور ایتالیاست .
داستان فیلم داستان ربوده شدن دختربچه ای است که توسط گروهی به اصطلاح امروزی ها شیطان پرست جهت قربانی شدن بعد از آغاز فعالیت آتشفشان کوه اتنا درشمال شرقی سیسیل است که این دختربچه تقدیم به خدایان شود بلکه آتشفشان را آرام کند . نکته جالب برای من انجام مراسم مذهبی در این فیلم بود که با فیلمهای امروزی تفاوت چندانی نداشت و هردو یک عده آدم در حال اذکار و اوراد و خوشحال از قربانی کردن یک فرد بیگناه با همان نمادها و مجسمه ها و لباسها . شاید چیزی که ما امروزه در سینما تحت عنوان شیطان پرستی یا فراماسون می بینیم میراث دست و پاشکسته و ازسرجهل گذشتگان نه چندان دور سینمای غرب باشد .
اما بالاخره دخترک توسط دو نفر نجات پیدا میکند و خوشبختانه قربانی خدایان کوه اتنا نمی شود .
غیر از داستان فیلم دو نکته برای من جذاب بود
اول
موسیقی فیلم که درعین سادگی به خوبی حس ترس و اضطراب و عشق را و به طور کل احساسات را خوب القا میکرد و به جای تک تک شخصیتها با بیننده صحبت میکرد .
دوم
بسیاری از سکانسهای فیلم قابلیت تبدیل شدن به یک عکس و یا حتی چند عکس چشم نواز را داشت مخصوصا به دلیل سیاه و سفید بودن فیلم حتی به نوعی نوستالژیک هم بود . قاب بندی خوب کارگردان در چشم نواز شدن این عکسها به راحتی قابل دیدن است . انگار که مجموعه ای از عکسها برای بیننده روایت گر فیلم هستند .
اما به طور کلی این قسم فیلمها بیشتر به کلاس آموزشی برای علاقه مندان سینما مفید هستند تا اینکه ساعتی را در کنار خانواده به فیلم دیدن مشغول بود .
