شعر من

پریشانی گیسویت الفبای چمنزار است

میدانی چرا من هم چوموی تو پریشانم

تو یک دریای خفته در دل دریاییم هستی

که از موج خیال تو هوایم می شود ابری

تو آن معشوقه مدفون به دیوانهای اعصاری

تویی مفهوم عمق شب

که مه مصلوب خشم توست

تو نازت 

چون

غریو تند تندرهاست

به هر چیزی که برگویم شباهت داری ای زنگی

قلم را میگذارم

دفترم را میکنم بسته

تو بر من چون یکی شعری

که بر کاغذ نمی آیی